Laatste weekje St.Lucia met African Inpact

Laatste weekje St. Lucia met African Inpact!

Maandag 10 juni had ik de ochtend kliniek. Eerst zouden we een man vervoeren naar de kliniek. Toen we aankwamen kwam zijn dochter van 7 naar ons toe. Zwaaiend en lachend. Blij dat we daar waren.
Ze zei dat ze haar vader niet wakker had kunnen krijgen deze morgen. Toen er 2 gingen kijken was hij niet aanspreekbaar. Na 5 minuten heeft hij 1 woord gezegd., verder kon hij niets. Ik zat samen met Britt in de auto, en hebben hem niet gezien Ze kwamen beide in de auto en we gingen weg. Perplex keken Britt en ik elkaar aan. We laten deze man dus zo achter, samen met zijn dochter die er alleen maar bij is? Hmm, dit is de cultuur? Op dit moment kunnen we hem niet van bed afkrijgen, ambulance bellen kan wel, maar als je in de ochtend belt, dan komen ze tegen de avond aan. Na onze zorgen hierover uit te spreken rijden we naar de kliniek. Nokwethemba vraagt aan de hoofdzuster hoe we dit op kunnen lossen, of ze plek hebben voor hem en of hij vanuit de kliniek naar het ziekenhuis kan. Dit is dus geregeld. Gelukkig! Maar in je achterhoofd denk je, als hij maar niet al dood is. Had iemand bij hem en zijn dochter gelaten. Maar je geeft je op één of andere manier over aan de cultuur hier.
Britt en ik zijn in de kliniek gebleven om onze taak daar te doen. De andere 2 zijn samen met Nokwethemba naar de man zijn huis gegaan. Ze hebben eerst het huis schoongemaakt en hebben toen met hulp van een man de zieke man in de auto gekregen en naar de kliniek gebracht.
In de kliniek hebben we het erg rustig, we hebben weinig kunnen doen. Rond een uur of 11 komen de anderen er aan met de man. Ik heb geholpen de man op de brancard te krijgen en reden de man naar een kamer. We hebben de controles gedaan en de man een infuus gegeven. Ik ben benieuwd, ik heb geen goed gevoel over deze man.. Maarja, we zullen het overgeven aan de verpleegkundigen, ze zullen hun best doen. Maar we hebben allemaal het gevoel dat wij ons meer zorgen maken dat de mensen hier..
De dochter is naar school gegaan, ze heeft geen moeder meer, deze is 2 jaar geleden overleden. Ze woont bij haar tante en neef, samen met haar vader.

Na een aparte ochtend was het alweer middag. Ik had medical planning. Oftewel Epap en voedseltassen klaarmaken en de invulling van de medische projecten voorbereiden. We waren hier snel mee klaar, dus konden we de educatieve planning nog meehelpen met kleurplaten overtekenen. Goedkoper dan printen!J En om 16 uur weer naar VIDA! Internetten.

Na het avondeten had ik samen met een aantal anderen een feedback moment over alles. Aangeven wat je leuk vind, minder leuk, tips en tops en wart je maar kwijt wil. Na 45 minuten waren we klaar en heb ik heerlijk gelezen en vroeg op bed gegaan, moe van deze dag en de indrukken die ik had gekregen.

Dinsdag 11 juni had ik samen met Britt Khula support group.
We hadden vandaag Engels les geven. Alleen de voorbereiding was nergens te vinden en we hadden hem beide niet gemaakt. Deze was de week ervoor al voorbereid, maar die ochtend ging het niet door.
We hebben dus samen een lesje gemaakt. Sommige mensen kunnen helemaal geen Engels en sommige zijn al aardig goed met Engels. Maar toch hebben we eerst de basis maar gepakt.
We hebben een papier gemaakt met daarop een aantal vragen die ze zelf in moesten vullen;
- What is your name:
- Where are you come from,:
Daarna deden we een ronde waarin iedereen zich voorstelde in het Engels. De volgende ronde was elkaar voorstellen om ook de he, she, her and him te oefenen.

Na deze vragen hadden we een aantal vragen in de ene kolom, in de andere kolom antwoorden in verkeerde volgorde. Zij moesten deze vragen verbinden met het goede antwoord.

Daarna hadden we nog vragen met

_____name is Gea, _____comes from __________
Dit moesten ze invullen. Dit was voor Happy girl de moeilijkste opdracht. Ze zei his tegen iedereen, begreep het verschil niet. Nokwethemba ging het uitleggen, maar HG was zo leergierig dat ze alles 10 x herhaalde maar niet luisterde. Nokw en vele anderen waren haar aan het uitleggen. Ze bleef me maar aankijken. Dus heb ik haar rustig uitgelegd hoe het zat. In de groep zitten vaak alleen vrouwen,maar nu kwam er ook een man binnen die Yoga met ons zou doen. Nu had ik een beter voorbeeld, kon ik his name is gebruiken en her name. Eerst had ze het niet helemaal door, maar toen ze het doorkreeg was ze niet meer te stoppen. Her name is Gea, his name is David. Dit heeft ze een aantal herhaald. Grappig om te zien hoe trots ze was dat ze het begreep. Toen gingen we het allemaal wat herhalen en nog wat Engelse woorden herhalen. Toen vroeg ik wat his name was. Toen zei ze het goed ‘his name is David and her name is Gea’. Tof, weer wat bereikt! Een klein iets, maar toch leuk!!J
Na deze inspannende les voor sommige was het weer tijd voor yoga! Lachen, gieren en…stretchen!

In de middag had ikj Home Base Care Walking. Helaas geen dancing deze keer. We hadden de muziek in de auto laten liggen. En degene die de auto mee hadden genomen namen niet op..helaas.
We hebben niet veel uitgevreten deze keer. Het ging eigenlijk goed met iedereen. We hebben een rondleiding gekregen door een tuin van iemand. Die lag er overigens keurig bij!! Ik heb niet vaak zo’n nette tuin gezien hier, en groot! Veel groentes. Bij de laatste hebben we ongeveer een uur gezeten. Op den duur lagen Britt en ik zowat te slapen. De banken zaten/lagen heerlijk en het was allemaal Zulu.
Nokwethemba was veel te lui om terug te lopen, dus belde ze Swelhee op om ons op te halen bij de laatste patiënt. Ondertussen waren wij ook enorm lui geworden, dus geen probleem! Al was benen strekken toch even wat beter geweest;)

In de avond hebben we een THAF avond gehad. Informatie over de opbrengst en resultaten van deze maand.

Woensdag 12 juni.
Vandaag had ik weer Home Base Care.
We gingen 3 mensen bezoeken. Waaronder de lady with the tumor, waarvan de wond open en geïnfecteerd was. Toen we eraan kwamen kwam ze gelijk naar ons toe en deed ze haar shirt omhoog. De wond was dicht!!!! Er zat een korst op! Geweldig! In 1 week is de wond gewoon dicht, terwijl ze daarvoor weken naar de kliniek is geweest. Apart eigenlijk. Je zou zeggen dat ze er toch wel verstand van hebben. Maar goed. Als bedankje kregen we allemaal advocado. We hebben ze aangenomen, maar niemand van ons lust ze;) Maar een teken van dankbaarheid kan je niet weigeren.
Gelukkig zijn er thuis wel mensen die ze lusten, waaronder de Zulu’s, die zullen er dus blij mee zijn.
De andere patiënten hebben weinig zorg nodig en verder geen interessante dingen.

In de middag had ik 10 families. We begonnen op de crèche om de kids te wegen en de biceps te meten. Al die kleine baby’s die rond kruipen en op je schoot willen, zo schattig! Dat blijft hetzelfde hierJ
Daarna zijn we door gegaan naar Young boy. Hij is 12 jaar, maar ziet eruit als een jongen van 7. Hij is klein en erg dun. Hij woont bij Gogo,omdat zijn eigen ouders niet meer leven. En gelukkig heeft hij een hele lieve Gogo!! Zo’n vrouwtje met half gebit en altijd lachen en enorm dankbaar!! Daar doe je het voor!J
Daarna zijn we nog verder gegaan naar de familie met 6 kids de we wegen en meten. De kleinste is echt zo schattig, maar ze zijn allemaal erg lief! Ik heb ze vandaag maar weer getrakteerd op zo’n heerlijk koekjeJ Ze keken me allemaal al aan met die pupoogjes.. En voor die glinsterende oogjes doe je het maar weer! Dit ga ik hier wel enorm missen! Een blij gezichtje, oftewel dankbaarheid, bij het geven van een klein koekje o.i.d.
We hadden verder nog weinig tijd, dus zijn we door gegaan naar huis.

In de avond zouden we de Hippo spotting weer doen. Rond half 8 zijn we met zijn allen in de 2 auto’s gestapt , kijken wat we tegen komen. Eerst hebben we gezocht bij het water. Toen zijn we wat meer het bos ingegaan, helaas geen hippo’s. Dan maar weer draaien en iets verder de bossen in, waarbij het water ook in de buurt is. Helaas geen hippo’s, maar…..KNAP een lekke band!! Midden in het bos, waar we hippo’s tegen kunnen komen, slangen en spinnen hebben wij een lekke band! Wat hebben wij gelachen toen we tot deze ontdekking kwamen. We zijn uit onze auto gestapt en 3 hebben de band verwisseld. Lichtje erbij, band onder de auto vandaan draaien en beginnen maar. Reed, 1 van de vrijwilligers moest plassen. Er was nog niet 1 auto langs gekomen, dus dacht ze, ik moet, dus ga nu maar. Ze trok haar broek naar beneden en ging plassen. Maar ja hoor, kwam daar net een auto aan!! Ze trok snel de broek omhoog, en wij moesten allemaal erg lachen! Toen de auto voorbij was ging ze verder plassen, want ze was nog niet klaar. Toen kwam er weer een auto aan! Ondertussen had Reed al aardig wat drupjes in haar onderbroek zitten, waar dan ook de nodige opmerkingen over gemaakt werden. Ondertussen hadden we een andere band onder de auto, dus iedereen kon weer instappen en konden we verder. We hadden nog 1 hoop, de plek waar we ze vorige keer gezien hadden. Maar nee, ze hebben zich vandaag goed verstopt. Geen hippo’s vandaag, maar wel veel lol om een lekke band en een natte broek!

Donderdag 13 juni, tijd voor een ochtend kliniek! Gelukkig vanmorgen een drukke dag! En veel zwangere vrouwen, waardoor ook veel urinetesten! Eindelijk weer wat te doen! In 1.5 uur ongeveer 67 mensen gezien. Daarna was het weer rustig. Britt en ik hebben maar spelletjes gespeeld. Even wat anders..J
Om 11 uur werden we opgehaald. De man van de lady with te tumor wilde ons graag bedanken.
Het bleek dat deze vrouw eigenlijk in Swazieland woond, maar vanwege de operatie en de wond was ze tijdelijk hierbij haar zus. En nu de wond genezen was, tenminste droog, kon ze weer naar huis! We kregen wat te drinken, wat te eten en hij gaf ons geld. Dit wouden we natuurlijk niet aannemen. We zijn hier om dit soort dingen te doen. Hiervoor willen we niet betaald worden. Door nee te zeggen beledigen we eigenlijk deze mensen, maar er is ons duidelijk verteld geen geld aan te nemen! Dit gaat ook totaal tegen onze principes in. We hebben ze uiteindelijk kunnen overhalen om het geld terug te nemen.
Maar fijn om te zien hoe dankbaar ze zijn en fijn dat ze weer naar haar eigen leefomgeving kan, bij haar man en kinderen.

In de middag had ik home assistent. Dit was de saaiste middag die ik hier heb gehad. Overal waar we kwamen konden we niets doen. Iedereen had het huis al aan kant, de afwas al gedaan etc.
Steph en ik lagen zowat te slapen op de achterbank. Je kan de leuning helemaal naar achteren doen, dus dit hebben we ook maar gedaan. We hebben 4 adressen bezocht. Na deze 4 adressen gingen we maar naar de tuin van African Inpact. Hier waren 3 andere vrijwilligers aan het werk. Maar daar was ook alles al aan de kant. We zijn dus hier een uur gebleven omdat we anders te vroeg thuis warenL
Nee, deze middag schoot niet op! En was ook niet echt bevredigend. Dit hadden we beter kunnen besteden!

Deze Donderdagavond was het tijd voor spelletjes.
We begonnen met een bakje ijs, met chocoladesaus en m&m’s. Het eerste spel was een spel waarbij iedereen een beroemdheid op een papier schreef en dit in een pot werd gedaan. Daarna kreeg iedereen een papiertje op het hoofd geplakt. Door vragen waarmee de anderen ja/nee konden antwoorden moest je erachter komen wie je was.
Daarna deden we een ander spel. De helft van de mensen deed nog maar mee. We hadden een doos van cornflakes in het midden. Je moest deze met je mond optillen, zonder met je handen en knieën de grond aan te raken. Als het iedereen was gelukt dan werd er een randje van de doos afgeknipt. En zo gingen we door tot dat er 2 overbleven die het nog konden waneer er een klein plakje overbleef en ze dit met hun tong moesten pakken. Ik was al naar 4 rondes af geloof ik..;) maar ik niet de eerste.. Haha. Het was in elk geval wel grappig om te doen.
Om een uur of 9 zijn we opgehouden. Iedereen lag zowat al op bed en de lichten waren allemaal uit.
Ik ben dus ook maar gaan liggen en ben voor de verandering weer eens gaan lezen..J

Vrijdag 14 juni. De verjaardag van mijn zus Metty!
Vandaag had ik de hele dag 10 families. In de ochtend zijn we als eerste naar de zus gegaan van de man die we maandag naar de kliniek hebben gebracht. Hier zagen we de vrouw eerst niet, maar de deur was wel open. Op den duur hoorden we wat gesnik. Ze zat in een hoekje van een kamer naar een kaars te kijken. Toen wist ik al wel genoeg. Ze zat er treurig bij. We zijn gaan zitten op een matje en Nokwethemba ging met haar praten. Uiteindelijk vertaalde ze wat ze hadden gezegd. Hij was overleden. Dit hadden we inmiddels al wel door. Hij was woensdag middag overleden. Maar de dochter wist het nog niet, want ze wist niet hoe ze het moest zeggen. Hier gingen mijn haren van overeind staan, maarja, hier hebben we niets over te zeggen. Maar het kind heeft er recht op om te weten wat er is, hoe moeilijk het ook is. Het word zo alleen maar moeilijker…Wel erg zielig voor het meisje, ze heeft geen vader en moeder meer nu. Ik wou dat ik wat had kunnen doen, maar hiertegen ben je machteloos.
We hebben verder nog wat mensen kunnen bezoeken. Maar ook vandaag waren we weer vroeg klaar. De laatste familie was niet thuis, dus gingen we naar de kliniek, naar de andere vrijwilligers. We hadden nog een uur, dus hebben we met hun hier gewacht. We wouden eigenlijk naar de creche, maar met de Afrikaanse tijden word dat een beetje lastig. Nokwethemba moest nog met die praten en met nog een ander.. Ik heb me maar nuttig genaakt door bloedsuikers te prikken.
Ze doen het hier met gewone naalden, daarmee prikken ze. Heel apart! Even in Nederland kijken of ik het voor elkaar kan krijgen om speciale naalden te krijgen en deze op te sturen naar African inpact. Zij zullen ervoor zorgen dat het in de kliniek komt.

Deze avond hebben we weer wat spelletjes gedaan. Ik heb mijn feedbackformulier ingevuld en heb even naar huis gebeld. Een aantal gingen op stap, allemaal netjes opgemaakt en in jurkjes, ja ze hadden er werk van gemaakt. Ik heb vriendelijk bedankt voor deze avond. Ik zat in mijn werkkleren, en zou me niet in 5 minuten zo kunnen fatsoeneren dat ik er ook een beetje normaal bij liep;) Volgende keer wel weer: )

Zaterdag 15 juni. De verjaardag van mijn nichtje Lisanne.
Dit was echt een super relaxed dagje. Ik was al op tijd wakker, dus op den duur er ook maar uit gesprongen. Steph en ik hebben onze spullen naar de wasserette gebracht. Je krijgt het droog en gestreken terug. Dit voor de laatste dingen, handdoeken etc. Woensdag is het de wasdag in huis, maar niet alles is altijd droog. Hangt van het weer af en waar het heeft gehangen.
2 uur later konden we het weer ophalen. Ondertussen hebben we even bij Vida gezeten, internetten etc.
In de middag heb ik verder weinig gedaan. Lekker gelezen weer en even naar Lisanne en Metty gebeld.
Op den duur moest ik ophangen, want er werd steeds harder muziek gespeeld op het terras waar ik zat, ze waren alles aan het klaar zetten voor de avond. Een soort open podium.
In de avond zijn we hier ook naar toe gegaan. Eerst wat zangers en toen 3 danseressen. Echt verschrikkelijk, maar wel lachwekkend. We hebben hier veel lol om gehad. Vooral achteraf, want er zaten familieleden achter en naast ons van deze dansers. Ze hadden de leeftijd van ongeveer 45 en ik van 65 denk ik. Het was niet om aan te zien;) Avondje lol gegarandeerd.
Op den duur hadden we het wel bekeken en zijn we doorgegaan naar het restaurant om te eten.
Inmiddels was het 19.30u. We deden onze bestelling en ondertussen kletsten we wat. Na een kwartier waren we toch wel benieuwd waar de drankjes bleven, na wat vragen kregen we deze zo’n 5 minuten later. Maar het eten duurde ook wel erg lang! Inmiddels was het al 20.10u!
Toch maar weer even vragen. We mogen dan wel in Afrika zijn, maar zo lang hoeft het ook weer niet te duren, we hadden ook aardige trek allemaal. We kregen als antwoord dat het wat druk was, dus het eten kwam er zo aan. Om 20.30 hadden 3 van ons eten, nu werden we toch wel chagrijnig! Als we niet zoveel trek hadden waren we nu weg gegaan, maar het zal dan nu toch zeker wel bijna komen? Een aantal hebben tenminste al wat…
Om goed 21 uur hadden we allemaal ons eten! Het eten was goed, daar was niets over te zeggen, maar toch jammer dat het zo’n 1.5 uur moet duren voordat je het gerecht voor je neus hebt staan.
Maar goed, de magen waren gevuld en ondertussen waren we allemaal erg moe geworden van het wachten en het dagje niets doen. In plaats van nog even stappen zijn we lekker vroeg het bed in gedoken. Ik heb tot een uur of 24 gelezen, ik moest en zal mijn boek uit krijgen!J en het is gelukt.

Zondag 16 juni.
Vandaag was het tijd om afscheid te nemen van iedereen. Om 7 uur moesten we al in de auto stappen richting het vliegveld in Durban. Hier zouden er 7 nieuiwe vrijwilligers opgehaald worden en wij gedropt.
We hebben hier met zijn allen ontbijt gehad. De 1 brood, de ander gebak en ik zat heerlijk aan een bakje yoghurt met fruit en muesli.
Om 13.55 zou mijn vliegtuig vertrekken, dus heb ik rond 11 alvast mijn koffer weg gebracht. Aangezien ik er ook nog 1 heb als handbagage scheelt me dat straks weer.
Daarna een beetje rond gehangen bij de winkels en bij het café.
Om 13 uur ben ik samen met Britt en Jane gaan inchecken. Mijn vliegtuig zal als eerste vertrekken, dus op den duur zijn we bij mijn gate gaan zitten. Om half 2 ben ik het vliegtuig ingestapt. Ik zat heerlijk bij het raam en niemand naast me. Heerlijk alle ruimte. Als dat nou ook zo is onderweg naar huis!J Zou ideaal zijn. Haha.
De vlucht ging snel. Ondertussen kreeg ik nog een broodje en wat drinken. Altijd goed!J

Op het vliegveld moest ik bellen naar degene die me op zou komen halen. Dit heb ik dan ook gedaan. Ik moest bij een café gaan zitten, hier werd ik 10 minuten laten vandaan gehaald.
Het was ongeveer 45 minuten rijden naar het hostel waar ik eerst 2 nachten zal verblijven.
Dinsdag zal ik worden opgehaald door iemand van awesome travel. Dan heb ik eerst een oriëntatie in Johannesburg. En Vrijdag zal ik beginnen bij het nieuwe project, Lion Breeding and research.
Maar eerst even hier vermaken.
Ik heb eerst wat informatie gekregen en ben toen naar mijn kamer gegaan. Een simpele kamer. Er staat een 1 persoonsbed en een 2 persoonsbed. Verder staat er een tafel naast het 1 persoons bed en de 2 stoelen er tegenaan. Oftewel, geen ruimte om erop te zitten. Ik heb mijn koffers op het 1 persoonsbed geplunderd en zal het 2 persoonsbed als slaapplaats gebruiken. De douche en toilet zitten in de ruimte tegenover mijn kamer. Dus eerst door de buitenlucht. Beetje camping gedachte.
Ik ben eerst maar even naar de winkels gelopen. Ongeveer 10 minuten hier vandaan. Voor mij een kwartier, want moest eerst de ingang nog vinden. Deze is te bereiken via een parkeergarage. Die was ik in eerst instantie voorbij gelopen en op den duur dacht ik dat ik het al voorbij was, dus ben weer omgekeerd. Toen zag ik een vrouw uit de garage lopen, dus dacht, zal er ook eens in gaan lopen. En ja hoor, daar vond ik de supermarkt. Ik heb er maar even een lekker broodje gekocht, wat drinken en een wat appels. Ik kom de avond wel door. Toen ik even verder keek in dit winkelcentrum zag ik allemaal restaurantjes en dure winkels, zoals Burberry, Gucci etc. Leuk om morgen even rond te kijkenJ

In de avond heb ik even in de huiskamer gezeten en een film gekeken. Maar ik was toch ook best moe, dus heb maar weer een boek uit de collectie geslingerd en ben lekker in mijn bed gaan lezen. Al was het lampje aardig gauw uit, en ben ik lekker gaan slapen!

Nu weer op naar nieuwe avonturen, het begin van een nieuwe ervaring, nieuw project en een ander stukje van Zuid-Afrika! Kom maar op!